Is Amerika klaar voor Hillary 2.0?

Het was niet de vraag of ze zich kandidaat wilde stellen, wel wanneer en hoe Hillary Rodham Clinton het aan de buitenwereld bekend zou maken. Dat gebeurde afgelopen zondag, middels een opvallende video. Vandaag is ze op tour in Iowa, de staat waar in januari volgend jaar de voorverkiezingen (primaries) starten.

Hoewel ze haar campagne pas officieel in mei begint, is de vroege trip naar Iowa wel te verklaren. Wie deze eerste voorverkiezing wint, maakt direct indruk. Clinton weet daar alles van. Toen ze zich acht jaar geleden de eerste keer kandidaat stelde voor het presidentschap verloor ze fors in de Hawkeye State. Op 3 januari 2008 eindigde ze als derde achter Obama en Edwards. Dat zal haar niet nog een keer overkomen. Het is nu echter de vraag is of ze überhaupt serieuze tegenstanders vanuit de eigen democratische partij mag verwachten. Hoewel nog niet iedereen overtuigd is dat zij dé belangrijkste kandidaat voor haar partij is, lijken er zich geen serieuze tegenstanders te melden. Het grote geld plus haar ongekende naamsbekendheid maken haar tot een topkandidaat. Soms klinkt de naam van de huidige vice-president Joe Biden als mogelijk democratische tegenstander. Ook de voormalige gouverneur van de staat Maryland Martin O' Malley lijkt over de race na te denken. Maar niemand is tot nu zo serieus als Hillary Clinton.

Of haar enorme naamsbekendheid een voor- danwel een nadeel is, dat zullen de komende 19 maanden uitwijzen. Want het duurt nog ruim anderhalf jaar tot 8 november 2016. De enorme kennis en ervaring die ze in de afgelopen 25 jaar opbouwde als First Lady, Senator van New York en als minister van Buitenlandse zaken roept vooral veel respect op. De republikeinen zullen haar carrière echter onder de loep nemen en ieder detail uitvergroten om Clinton dwars te zitten (denk aan de kwesties rondom de persoonlijke emails en de aanval bij Benghazi). Bij haar tegenstander wordt een stem voor Hillary al weggezet als een stem voor een derde termijn van Obama. Het is tevens een grote uitdaging voor haar om antwoord te geven op de vraag: waarom? Waarom meedoen met de verkiezingen? Alleen een rationeel antwoord zal het Amerikaanse volk accepteren. Voor de kiezers is het belangrijk een presidentskandidaat te leren kennen. "Ik moet iedere stem apart voor mij winnen," aldus de voormalige First Lady. Ze moet bewijzen hard te kunnen werken en niets als vanzelfsprekend te zien.

De lijst aan republikeinse tegenstanders zal enorm lang zijn. De eerste drie heren hebben zich al officieel kandidaat gesteld (Ted Cruz, Rand Paul en Marco Rubio) en de verwachting is dat er in mei nog vele anderen volgen. Dat is een voordeel voor Clinton. Zij kan zich vanaf het begin volledig op deze kandidaten richten. Zoals gezegd: de kans op een serieuze democratische tegenstander tijdens de 'primaries' is uiterst gering. Bovendien komen alle republikeinen met andere munitie om haar te beschadigen. Er is nog niet één duidelijke en universele strategie in die aanpak. Al is een Stop Hillary Campaign inmiddels al gestart.

De tegenstand is overigens niet alleen afkomstig van de republikeinen. Ook binnen haar eigen partij is nog niet iedereen overtuigd dat zij de juiste vrouw op de juiste plaats is. Voor diverse leden is zij niet progressief genoeg. Bovendien zien velen haar nog als de Hillary van 2008. Een periode dat ze met Margaret Thatcher werd vergelijken. Een keiharde en zakelijke dame die bovendien van de oude stempel is. Dat is de Clinton die de republikeinen gaan gebruiken. De Amerikanen zoeken een nieuw gezicht afkomstig van een nieuwe generatie. Het is dus vraag hoeveel procent van de kiezers Hillary 2.0 daadwerkelijk gaat omarmen. Een andere Hillary die warmer, vriendelijker en menselijker is. Dat is in ieder geval de boodschap die ze uitstraalt in haar video. Een video waarin ze zelf pas na anderhalve minuut in beeld komt. Eerst zien we diverse gewone Amerikaanse burgers voorbij komen die vertellen over hun doel voor de toekomst. Overigens goed geselecteerde kandidaten. We zien Hispanics, African Americans, vrouwen en een homostel. Clinton zal hetzelfde enthousiasme bij mensen willen losmaken als Obama in 2007 en 2008. Diezelfde Obama kan bovendien nog voor een extra nadeel zorgen. Zijn buitenlandbeleid is bij de meeste Amerikanen niet geliefd. Hillary liet dit onderwerp dan ook bewust weg uit haar videoboodschap.

Vandaag is ze dus al in Iowa. In tegenstelling tot de race van 2008 kiest Clinton nu bewust voor kleine settings. De weg naar Election day is lang. Te veel enthousiasme of een overdaad aan aandacht zal zich vroeg of laat tegen haar keren. Dus geen grote sportarena's, maar kleine bijeenkomsten waar ze face-to-face met de mensen in gesprek gaat. Onder andere in een school in Monticello en met kleine ondernemers in Norwalk. Noem het Hillary Unplugged. De mensen in Iowa hadden acht jaar geleden geen klik met haar boodschap en campagne. Alleen een persoonlijke aanpak kan er voor zorgen dat deze kiezers haar deze keer wel steunen. Overigens klinkt in deze staat al de roep voor meer democratische kandidaten. Er moet iets te kiezen zijn, zo laten de kiezers weten. En dat is tot nu toe niet het geval.

De weg naar 8 november is nog lang en het politieke landschap is niet in haar voordeel. De republikeinen bezitten de meerderheid in zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden. De verschillen zijn klein en dus heeft er nu alle schijn van dat de Swing States weer bepalend worden. Maar wat is zeker op een trip als deze die pas net is begonnen?

Rob Buchholz

Amerikanieuws ook op Facebook

En behalve het blog plus twitteraccount is er vanzelfsprekend nu ook een aparte Facebookpagina waar je terecht kunt voor al het laatste nieuws uit de VS:
https://www.facebook.com/Amerikanieuws…

Effe liken die pagina en je blijft op de hoogte! Videos, links naar artikelen, mijn eigen verhalen en nog veel meer. 

Veel plezier: hier op het blog, op Twitter of het Facebookaccount!

Rob Buchholz

Amerikanieuws nu ook op Twitter

Als extra aanvulling op mijn blog Amerikanieuws is er nu ook een twitteraccount: @Amerikanieuws 

Volg dit account en je leest alles over de politiek, cultuur, maatschappij en andere ontwikkelingen in de VS. Via mijn artikelen of links naar belangrijk nieuws uit de Verenigde Staten.

Ga naar twitter en volg @Amerikanieuws!

Rob Buchholz

De Amerikaanse verkiezingsrace 2016 is al begonnen

Nee, het is nog steeds januari 2015; niet 2016, het jaar van de Amerikaanse verkiezingen. Echter nog meer dan ooit tevoren is de race om het presidentschap een hot issue in de Verenigde Staten. En vooral in het kamp der republikeinen waar de ene na de andere politicus een belangrijke potentiële kandidaat lijkt te zijn. Zeker nu dit weekend de GOP al een belangrijke meeting had in Des Moines, Iowa. De staat waar traditioneel de voorverkiezingen beginnen. Maar zoals gezegd is dat pas echt over een jaar in 2016.

Diverse republikeinse kandidaten kwamen zaterdag op de Iowa Freedom Summit in Des Moines af. Vooraf was al bekend dat tijdens dit feestje de meest conservatieve leden en potentiële presidentskandidaten van de GOP hun gezicht wilden laten zien. Toch waren ook diverse gematigde republikeinen hier aanwezig. "Dit kon wel eens het belangrijkste verkiezingsevent van 2016 zijn," aldus enkele Amerikaanse media. "Het Iowa seizoen is nu al geopend en gaat deze keer een jaar duren." De opkomst was dan ook groot: Scott Walker, Ted Cruz, Chris Christy; ze waren er allemaal om de meest rechtse vleugel uit deze staat te vertellen over hun lange termijnvisie voor de partij en tevens de verkiezingen van komend jaar.

De republikeinen zijn er op gebrand om de macht in het witte huis terug te krijgen. Tot het moment dat de presidentskandidaat definitief genomineerd is, zal het een drukke en onvoorspelbare race worden. Want hoewel velen in eerste instantie aan Jeb Bush als favoriet denken, lijkt het erop dat de kiezer behoefte heeft aan een nieuw gezicht. Het publiek wil iets anders dan de geijkte namen. Zij willen een persoonlijkheid wiens naam nog niet vaak in Washington te horen is geweest. Het volk wil 'begeistert' worden. Zoals de democraten dit in 2008 bij Obama hebben ervaren. Behalve de hierboven genoemde kandidaten doen nog diverse namen de ronde (lees ook dit eerder hier verschenen artikel). In totaal lijken er zeker 25 potentiële deelnemers in het republikeinse veld. Ook vaak genoemd zijn: Mike Huckabee, Mario Rubio, George Pataki, Rand Paul, Jeb Bush en Mitt Romney. Als over een jaar dus de debatten van start gaan, zullen ze met deze lijst interessanter dan ooit worden.

Een echte front-runner is er tot op dit moment nog niet. Het grote probleem van de republikeinen is dat ze verdeeld zijn. Met name de invloed van de conservatieve Tea Party beweging is sterk. Deze meest rechtse groep van de partij wil eigenlijk zo snel mogelijk van de centrum-kandidaten af. Hun favoriet is Ted Cruz. Een ander deel van de GOP kiest echter juist bewust voor het midden om daarmee stemmen bij de zwevende kiezers te winnen. Die groep kiezers die in 2012 nog voor de democraten kozen. Maar wie is dan favoriet? Opvallend lijkt de plotselinge terugkeer van Mitt Romney. De kandidaat die in 2012 de verkiezingen verloor van Obama gaat nu bij de eerste peilingen zelfs aan kop met 19% van de stemmen. Jeb Bush staat nu op de tweede plek. Dat is tegenstrijdig met verhalen dat de kiezer een nieuw gezicht wil. Het voordeel van deze multimiljonair is echter dat velen binnen de partij hem als bijzonder sympathiek ervaren. Tijdens de congresverkiezingen van afgelopen jaar verrichte Romney goed werk en spoorde zijn partijgenoten hem juist aan toch weer mee te doen. Dat zou dan voor de derde keer zijn. Zijn ervaring en goede financiële contacten zijn een voordeel. De New York Times en andere kranten waren echter unaniem in hun advies aan Romney: doe het niet! Met name het grote aantal kandidaten kan er voor zorgen dat hij al snel uit beeld verdwijnt, zo is de mening van de pers.

Een groot deel van de Amerikanen vindt drie zaken bij de komende verkiezingen belangrijk: veiligheid, gelijke kansen voor iedereen en het uitbannen van armoede in het land. Met name dit laatste aspect is voor Romney een probleem. Als multimiljonair is hij het contact met de werkelijkheid verloren. Dit liet hij met een aantal blunders (denk aan de patserige weddenschap die hij Rick Santorum voorstelde tijdens een TV-debat) in 2012 al blijken.

Het blijft dus koffiedik kijken, maar als de republikeinen zoeken naar een 'eigen Obama' dan zou Marco Rubio zo maar kanshebber zijn. Als zoon van arme Cubaanse immigranten wist hij natuurlijk The American Dream te realiseren. Deze eenvoudige komaf, zijn jonge leeftijd en goede charisma kan hem zo maar eens het momentum geven in de loop van 2016. Verleden week bracht hij zijn tweede boek uit met de logische titel: American Dreams. "Ja, mijn besluit om met deze race mee te doen, komt steeds dichter bij," zo liet hij weten tijdens een interview met CBS -TV.  "Maar om een goede campagne te voeren, is het belangrijk eerst een goede organisatie op te bouwen. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik met de juiste mensen om mij heen een prima campagne kan voeren om de nominatie bij de republikeinen binnen te halen." Rubio laat in zijn boek weten dat hij veel partijgenoten niet creatief en innovatief genoeg vindt in het bieden van de juiste oplossingen. De democraten lijden volgens hem echter aan hetzelfde euvel. "Republikeinen zeggen: laten we belastingen verlagen en we gaan de nationale schuld verminderen. Klaar! Maar zo simpel is het niet. Er is meer nodig. Dit land heeft onder andere ook behoefte aan een beter opleidingssysteem." Behalve het opbouwen van een gedegen organisatie wil Rubio er tevens van overtuigd zijn dat zijn vrouw en vier kinderen hem voldoende steunen in een besluit om mee te doen in deze race.

En hoe zit het dan met de democraten? Het nieuws over de verkiezingen en potentiële kandidaten wordt volledig door de republikeinen gedomineerd. Bij de partij van de zittend president lijkt het vooral wachten op het moment dat Hillary Clinton laat weten of ze definitief mee doet. Veel democraten hebben bij voorbaat al alle vertrouwen in haar. Ze is op het moment dan ook volop bezig met de samenstelling van een goed team. De grote vraag is natuurlijk of zij ook echt de sterke kandidate is die velen in haar zien. In 2008 verloor ze de democratische nominatie van Obama. En zoals gezegd: het publiek heeft behoefte aan nieuwe namen. Veel nieuwe gezichten doen zich bij deze partij echter nog niet voor. Jim Webb? Die heeft eigenlijk een hekel aan politiek. Bernie Saunders? Lijkt niet sterk genoeg om het tegen Hillary op te nemen. Elizabeth Warren, senator van Massachusetts? Misschien. Zij is in staat de democratische partij te hervormen. Tevens is het goed te weten dat bij deze partij de behoefte aan nieuwe namen of gezichten minder sterk is dan bij de republikeinen.

Terug naar Hillary. Tijdens de race van 2008 vertrouwde de voormalige first lady volledig op het team van haar man Bill. Een foute keuze die ze niet voor de tweede keer wil maken. Daarom is zij bezig de beste mensen uit het team van Obama te benaderen om haar te steunen tijdens een eventuele deelname. Een voetnoot: de geschiedenis is partijen die hopen een derde termijn in het witte huis te behalen nooit gunstig gestemd. Sinds de tweede wereldoorlog is dit alleen Bush Sr gelukt, na de twee termijnen van Ronald Reagan.

Dat er nu al zoveel te doen is over de presidentsverkiezingen van 2016 is overigens niet heel verrassend. De race van 2008 startte eveneens al vroeg: in februari 2007, maar ook deze was van meet af aan spannend. Het is een operatie die miljarden kost en het binnenhalen van geld en de samenstelling van het juiste team kost tijd. In januari 2016 moet alles klaar zijn. Overtuigingskracht is nu al essentieel. Wie concurrenten wil afschrikken, kan daar beter nu al mee beginnen.

Het zijn nog een kleine 22 maanden tot de echte verkiezingsdag, maar nu al is duidelijk dat het een fascinerende en spannende race wordt.

Dit Amerikablog houdt u vanzelfsprekend op de hoogte!

Rob Buchholz

Obama daagt republikeinen uit bij State of the Union

De belangrijkste boodschap van Obama's State of the Union is inmiddels bekend: de middenklasse verdient het om mee te profiteren van de economische voorspoed in de Verenigde Staten. Om deze - en andere - plannen uit te voeren, heeft de president een visie. Een visie waardoor hij regelmatig met de republikeinse meerderheid in het Congres zal botsen. Obama liet afgelopen nacht blijken daarvoor niet terug te deinzen. Hij klonk strijdbaarder dan ooit tevoren tijdens een State of the Union en liet duidelijk blijken een eventueel veto niet te schuwen.

Behalve het idee om via een hervorming van de belastingplannen de middenklasse te laten profiteren van de positieve economische ontwikkeling, heeft Obama nog meer plannen. Een aantal voorbeelden:
-Zijn sociale zekerheidsplannen verder uitbreiden en ontwikkelen
-De inkomensverschillen tussen mannen en vrouwen wegpoetsen
-Het regelen van betaalbare voorzieningen zoals kinderopvang, pensioenregeling en de gezondheidszorg
-Geen collegegeld bij overheidsuniversiteiten tijdens de eerste twee studiejaren
-Nieuw handelsakkoord met Europa en Azië sluiten

Over zijn plannen om het sociale zekerheidsaspect aan te pakken zei hij: "Amerika moet een voorbeeld nemen aan andere westerse landen. Het is daarom goed om medewerkers in loondienst bij ziekte of zwangerschap door te betalen." Dit laatste gebeurt in de VS op het moment niet. De president benoemde nogmaals het succes van zijn eigen Obamacare. "Dankzij dit plan hebben het afgelopen jaar 10 miljoen onverzekerde Amerikanen een ziektekostenverzekering gekregen."

Als hij zijn ambitieuze en controversiële belastinghervormingen kan doorvoeren, is het volgens Obama mogelijk dat werkende families uit de middenklasse per jaar duizenden dollars kunnen besparen. Grote vraag hierbij is natuurlijk of deze plannen realistisch zijn? Om dit te realiseren is het plan van de Amerikaanse president dat mensen met een inkomen van meer dan 500.000 dollar een hoger belastingtarief moeten betalen. Van 23% nu, naar 28% later. Tevens is hij van mening dat banken meer moeten afdragen. Dit kan 200 miljard dollar opleveren. Met dit geld is het mogelijk om de kinderbijslag te verhogen, belasting voor lagere inkomens te verminderen en onderwijs op overheidsuniversiteiten goedkoper, danwel gratis aan te bieden. Obama: "Bedrijven klagen dat het steeds lastiger is om hoog opgeleid personeel te werven. Door meer mensen de kans te geven te studeren, kunnen we dit probleem in de toekomst tegen gaan. Meer Amerikanen moeten van de  positieve economische wind die door ons land waait, kunnen profiteren."

Obama klonk dus strijdbaarder en positiever dan verwacht. De president weet dat hij de laatste twee jaren van zijn regeerperiode moet vechten tegen een republikeinse meerderheid in zowel de senaat als in Huis van Afgevaardigden. "Hij klonk als een machtige president," aldus enkele commentatoren na afloop van de State of the Union. Obama nam daarbij de eer voor de economische groei volledig voor zijn rekening. "Mijn bekritiseerde economische en maatschappelijke beleid blijkt dus wel te werken. Samen met de republikeinen hoop ik mijn hervormingsplannen verder door te drukken."

Op welk front mogen we een veto van hem verwachten? In eerste instantie als het gaat om de relatie met Iran. Obama is druk in gesprek met de machthebbers van dit land om hun nucleaire programma af te bouwen. De republikeinen willen juist sancties tegen Iran gebruiken om meer druk te zetten. Volgens de president en zijn democratische partij blazen deze plannen de lopende onderhandelingen juist op. "Ik ben de president. Ik bepaal dus de koers," zo liet hij zelfverzekerd weten. "Hopelijk kunnen we gezamenlijk debatteren zonder te demoniseren."

Ook op het gebied van immigratie dreigde Obama zijn vetorecht te gebruiken. "Als het congres de beschermende maatregelen tegen illegale immigranten wil terugdraaien, maak ik gebruik van de middelen die ik heb." Tenslotte zal hij dit machtsmiddel ook gebruiken in geval de republikeinse meerderheid Obamacare wil  terugdraaien. De kans dat hij dit doet is aanzienlijk.

En die republikeinse meerderheid? Hoe beoordelen zij deze speech? Vanzelfsprekend was dit in de zaal tijdens de toespraak al te merken dankzij diverse cynische applausjes. Ook na afloop was hun boodschap helder. "Het Amerikaanse volk heeft in november duidelijk voor ons gekozen. Wij hebben de meerderheid in het complete Congres." Een aantal republikeinen vroeg zich of het überhaupt mogelijk is om deze boodschap in beleid te vertalen. Mitt Romney vond Obama tijdens de speech vooral een politicus, maar zeker geen leider. Senator John McCain was van mening dat het aspect van nationale veiligheid tijdens deze State of the Union duidelijk onderbelicht was. Anderen zeiden: "Waar is het verhaal van Ferguson en de verharding tussen politie en de zwarte bevolking? Daarover had hij het Amerikaanse volk moeten toespreken."

Vanzelfsprekend zal de kritiek van de republikeinen en de kans op tegenwerking vanuit deze partij door Obama in zijn plannen voor de komende twee jaren zijn meegenomen. Sterker: door de te verwachte weigering, wil de president aan het Amerikaanse volk bewijzen dat juist de GOP de partij is die het niet iedereen gunt om te profiteren van de economische voorspoed. Dat Obama er bewust voor kiest de Amerikaanse middenklasse op de sociale ladder te laten klimmen, is een idee dat aansluit bij de befaamde American Dream. Werken de republikeinen niet mee, dan is dit een belangrijk middel om te gebruiken bij de verkiezingen van 2016: door de tegenstander van de president zelf aangedragen.

Rob Buchholz

Historische beslissing voor Hooggerechtshof

Zaken kunnen snel gaan. Het is nog geen drie jaar geleden dat Joe Biden tijdens een interview bij Meet the Press - een talkshow op NBC - voor de nodige opspraak zorgde. Op 6 mei 2012 liet de vice-president weten dat hij kon leven met een huwelijk tussen twee mannen of vrouwen. Hoe kon hij zoiets zeggen? Biden bracht hiermee president Obama in verlegenheid. Een jaar later vernietigde het Amerikaanse Hooggerechtshof een federale wet die het huwelijk definieerde als een verbintenis tussen man en vrouw. Nu gaat dat zelfde gerechtshof bekijken of er een constitutioneel recht voor homo's en lesbiennes is om te trouwen. Het 14e amendement van de Verenigde Staten - waarin staat beschreven dat alle vijftig staten iedere persoon die zich binnen het grondgebied bevindt als gelijke onder de wet te behandelen - is hier van groot belang. 

Het is dus nog maar tien jaar geleden dat homostellen niet overal in de USA konden trouwen. Inmiddels is het in 2/3e van alle staten (36 in totaal) deze wet geaccepteerd. Het besluit om te bekijken of dit wet een federale wet wordt, is één van de grootste issues van deze eeuw voor de Verenigde Staten. Het betekent dat een huwelijk van homostellen dezelfde rechten heeft als de echtelijke verbintenis tussen man en vrouw. De wet wordt dan niet alleen historisch, maar zal tevens als één van de snelst ontwikkelde wetten de geschiedenis in gaan. Het onderwerp roept net zoveel discussie op als het recht op een interraciaal huwelijk dat vijftig jaar geleden deed. De komende maanden gaat het Hooggerechtshof zich met twee vragen bezig houden. Ten eerste: moet elke staat het homohuwelijk toestaan? Vraag twee is of staten een huwelijk dat gesloten is in een andere staat ook moeten erkennen?

Alle argumenten worden in april door negen rechters gehoord. De beslissing of ze de wet aannemen, mogen we in de tweede helft van juni verwachten. President Obama zal zeker aandringen op het legaliseren van het homohuwelijk. De verwachting is dat deze kwestie zelfs een belangrijke rol gaat spelen in de naderende verkiezingsrace.

Hoe kan het dat de ontwikkeling in de laatste tien jaar zo snel is gegaan? Het is een tijdperk geweest dat mensen elkaar steeds beter hebben leren kennen en dus ook anderen meer zijn gaan respecteren. Zeker de sociale media, maar misschien nog wel meer de aandacht in de reguliere media zoals films, tv-series en talkshows hebben hierin een belangrijke rol gespeeld. Denk bijvoorbeeld aan een serie als Ellen. Vlak daarnaast de rol van activisten niet uit. Zij hebben het onderwerp telkens opnieuw weer onder de aandacht gebracht. Homo's en lesbiennes lieten zich zelf ook steeds vaker horen. Wij willen trouwen! Wij willen ook in militaire dienst! Obama omarmde deze groep bij het leger en dankzij deze twee belangrijke hoekstenen van de samenleving - het gezin plus het leger - raakten steeds meer Amerikanen bekend en dus ook vertrouwd met homoseksualiteit. Elke staat die het homohuwelijk goedkeurde, plaveide hiermee de weg voor een volgende staat om deze beslissing te nemen. Daarmee komt een historische wet in het toch vaak als conservatief geziene Amerika steeds dichterbij.

Rob Buchholz

Meer banen, minder salaris

De werkloosheidscijfers over december brachten positief nieuws voor de Amerikaanse economie. In totaal kwamen er 252.000 nieuwe banen bij. Bovendien bleek dat de eerdere cijfers over oktober en november nog rooskleuriger waren dan eerder aangekondigd. Hier kwamen nog eens 50.000 banen bij. Het werkloosheidscijfer daalde daarmee verder van 5.8 naar 5.6 procent. Daarmee is 2014 qua banengroei het beste jaar sinds 1999. Elf maanden op rij steeg het aantal arbeidsplaatsen met minimaal 200.000. Daarmee zijn in het afgelopen jaar  bijna 3 miljoen nieuwe banen gecreëerd. 

De economie lijkt dus een nog beter momentum te hebben dan verwacht. Dankzij deze positieve ontwikkelingen durven Amerikanen ook eerder van baan te veranderen. Bij al dat positieve nieuws hoort ook een keerzijde: de lonen stagneren. Sterker, in december daalde het gemiddelde salaris met 0,2 %. Het stijgend aantal banen, maar de licht afgenomen salarissen zorgen voor een dilemma in de Amerikaanse economie. Wat tonen deze cijfers nu werkelijk aan? Het is in ieder geval belangrijk dat de bevolking positiever over de economie gaat denken. In 2009 had nog slechts 5 % vertrouwen in de Amerikaanse economie. In oktober van het afgelopen jaar was dat percentage opgelopen tot 40 % en inmiddels staat het cijfer op 53%.  Ook over de banenmarkt denken de burgers positiever. In mei 2013 vond 46 % de situatie nog op orde; nu is dat aantal al 53%.

De lage olieprijs heeft vanzelfsprekend ook zijn invloed op het toenemend vertrouwen; daarnaast trekt ook de huizenmarkt trekt steeds verder aan. De burger heeft meer te besteden en voelt zich dus prettiger. Hoewel de cijfers dan misschien twee kanten hebben, is de algemene tendens toch positief. Obama zal deze ontwikkeling in zijn State of the Union van aanstaande dinsdag zeker benadrukken.

Rob Buchholz

Milde toon bij eerste gesprekken Obama vs Republikenen

Afgelopen dinsdag stond president Obama voor het eerst oog in oog met een republikeinse meerderheid in het congres. Hoewel de verschillen groot zijn, lijken beide kemphanen er zich toch vooral van bewust dat niemand gebaat is bij louter bekvechten. En dus klonk er ook verzoenende taal.

Ja, er zijn verschillen als het gaat om immigratie, Homeland Security, Obamacare (ziekteverzekeringswet) en het milieu (vooral de Keystone Pipeline XL). Bij aanvang van die eerste ontmoeting afgelopen dinsdag klonk dan vooral machotaal. “De president moet niet denken dat hij voor ons de agenda gaat bepalen,” aldus Mitch McConnell, leider van de republikeinen in de senaat. “Wij hebben als doel banen voor het land te creëren." Zijn mening doet er toe in de VS. Hij mag dan geen typische politicus zijn of gezegend zijn met het juiste charisma, maar hij weet hoe hij verkiezingen moet winnen. Toen McConnell echter afgelopen dinsdag in het witte huis bij Obama aanschoof was zijn toon beduidend milder: “We zijn vooral op zoek naar compromissen. Het is ons doel om vooruitgang te boeken en praten in eerste instantie dan ook vooral over zaken waarover wij het eens zijn."

Eenzelfde houding was merkbaar bij John Boehner, voorzitter van de republikeinen in het Huis van Afgevaardigden. Hij begon de dag eveneens met grootspraak, maar na de ontmoeting met de president klonk ook hij duidelijk milder en minder bitter. “Ik zie veel mogelijkheden om nader tot elkaar te komen.” De republikeinen moeten inderdaad plannen maken waarmee ze de president en de democraten tegemoet komen; zelfs als ze daarmee partijgenoten op de meest rechtervleugel van de GOP verliezen. Dat zal onderdeel van de tactiek zijn. Ook bij de democraten werd verzoenende taal gesproken: “Aan het einde van 2015 moet de toestand van het land in ieder geval beter zijn, dan aan het begin van dit jaar.” Of deze stemmingswisseling tijdelijk is of puur tactiek zal snel duidelijk worden. Zeker als Obama aanstaande dinsdag zijn State of the Union heeft uitgesproken. Want hoewel de toon enigszins veranderd lijkt, zal het politieke spel in ieder geval niet anders zijn.

Rob Buchholz

'Selma gaat over iedereen die erbij betrokken was'

Dit weekend ging in Amerika 'Selma' in première. Een film die vertelt over de drie protestmarsen in 1965 van Selma naar Montgomery in de zuidelijke staat Alabama. Protestmarsen tegen onrecht en onmenselijkheid, maar ook om het belang van de Civil Rights Act te steunen.  Dit is een wet die discriminatie en segregatie verbiedt. In 1965 volgde nog de Voting Rights Act, het stemrecht voor Afro-Americans.


Selma is sowieso bijzonder omdat voor de eerste keer Martin Luther King in een film centraal staat. Volgens tegenstanders is dit werk van regisseur Ava DuVernay echter pure geschiedvervalsing. Dan gaat het met name om de minder florisante rol die de toenmalige president Lyndon B. Johnson (LBJ) krijgt toebedeeld. Hij zou volgens dit verhaal als een volger en slappeling worden neergezet en niet als een leider of beslisser. Zijn belang bij de protestmarsen is volgens de criticasters in deze film ondergeschikt gemaakt. Terechte kritiek of is het een mening over een onderwerp dat nog steeds voor veel discussies zorgt?

Het zijn emotionele en controversiële reacties op een emotionele en controversiële periode uit de Amerikaanse geschiedenis. Twee jaar na de film Lincoln en één jaar na 12 Years a Slave komt Hollywood opnieuw met een zwaar historisch onderwerp. Volgens de critici was de rol van Lyndon B Johnson bij zowel het organiseren van deze marsen als het doordrukken van de Civil Rights Act bijzonder belangrijk. Dit feit is volgens hen in deze film niet duidelijk. In Selma zijn vooral Martin Luther King en de zwarte bevolking de belangrijkste voorvechters van deze gebeurtenissen. Volgens de directeur van de LBJ bibliotheek en museum wordt de productieve samenwerking tussen MLK en Johnson in deze film nergens duidelijk. Velen zijn van mening dat de protestmarsen een idee van de president waren. Juist dit feit zou in de film onderbelicht zijn. In Selma gaat de eer meer naar Martin Luther King en de Civil Rights Movement.

Er zijn echter ook voorstanders. Zowel in New York als in Selma reserveren plaatselijke overheden honderdduizenden dollars om scholieren en studenten gratis toegang tot deze film te geven. Zeker vanwege het historische belang van dit verhaal. Feit is namelijk dat nog te veel Amerikanen niet bekend zijn met de term Selma en wat zich daar in 1965 precies afspeelde. Uit de eerste reacties blijkt  dat diverse Amerikaanse burgers dachten dat het een film is waarin een vrouw met de naam Selma, gespeeld door Oprah Winfrey (die hier inderdaad een hoofdrol heeft) centraal staat. "Selma is geen hoeksteen in de Amerikaanse historie en democratie," zo liet regisseur Ava DuVernay weten. Zij kreeg zelfs vragen als: is dit werkelijk allemaal gebeurd? Was Martin Luther King echt pas 39 toen hij stierf? De onwetendheid over dit onderwerp is dus zelfs in de Verenigde Staten nog bijzonder groot.

Hoe ervaart DuVernay zelf de kritiek op het verhaal? Daarin is ze duidelijk. "Dit is een film, het is vorm van kunst. Ik ben geen historicus of documentairemaker. Ik ben een kunstenares die zich in de geschiedenis van dit onderwerp verdiept heeft en dit is mijn visie over deze periode. Het is mijn interpretatie van de gebeurtenissen. Nergens heb ik geprobeerd een bepaald beeld van Lyndon B. Johnson neer te zetten. Niet positief. Niet negatief. Mensen mogen zelf beoordelen wat ze van dit historische onderwerp vinden. Dat kan door mijn film te bekijken, maar ook door zich verder in het onderwerp te verdiepen."

Voor Duvernay was het vooral haar doel dat mensen die Selma gaan zien zich in de geest van de Civil Rights Movement kunnen verplaatsen. En dan specifiek de groep die tijdens de drie protestmarsen in de film centraal staan. "Volgens mij is dit voor alle betrokkenen een hele zware periode geweest. Hier waren twee sterke personen - Johnson en King - bezig met een soort van schaakspel. Het was op geen enkel moment makkelijk. Voor niemand. Deze film gaat over een moeilijke periode in de Amerikaanse geschiedenis. Een periode dat alles in brand lijkt te staan. Er zitten geen momenten in deze film dat Johnson een opdracht gaf of kreeg. Er is ruimte voor interpretatie van de kijker zelf. Dit is mijn visie en mijn interpretatie op deze historische gebeurtenis. En het is zeker niet de enige of de absolute waarheid."

Andere historici die de film inmiddels hebben gezien zeggen: "Deze film gaat eigenlijk over iedereen die bij deze historische gebeurtenis betrokken was." Wijze woorden die ruimte laten om de kijker zelf te laten beoordelen wat het belang van Selma is.

Selma is vanaf 19 februari in de Nederlandse bioscoop te zien.

Rob Buchholz

Verkiezingen 2016: Bush vs Clinton?

Over precies een jaar begint het befaamde Amerikaanse verkiezingscircus weer. Wie wordt de opvolger van Barack Obama? In januari van 2016 starten de voorverkiezingen en caucussen. Tijdens die eerste periode bepalen kiezers per partij wie de uiteindelijke twee kandidaten zijn die in november van volgend jaar de kans krijgen om de 45e president van de VS te worden.

Diverse kandidaten lieten al weten zich kandidaat te willen stellen. Over een flink aantal namen wordt nog druk gespeculeerd. Ondanks de vele kandidaten zal niemand in Amerika vreemd opkijken als de race gaat tussen twee bekende namen: Bush vs Clinton. Een nieuwe strijd tussen twee dynastieën. Ofwel Jeb Bush, broer van en zoon van twee eerdere presidenten, bij de republikeinen. En Hillary Clinton, vrouw van Bill, bij de democraten. Bij laatstgenoemde is het vooral de verwachting dat ze zich kandidaat stelt, maar zwijgt ze er zelf vooral nog over. Daarom vandaag eerst een kijkje bij de republikeinen.

Bij Jeb Bush lijkt de kandidatuur concreet. Eind december stopte hij met al zijn bestuursfuncties bij diverse bedrijven en organisaties. Een stap die de weg naar de race om het presidentschap een stuk eenvoudiger maakt. Eerder die maand gaf hij al aan voorzichtig de optie om aan de verkiezingen deel te nemen te bestuderen. Het maakt deze volgende telg uit de Bushfamilie ook extra voorzichtig. Iedere misstap nu of in het (recente) verleden kan in de aanloop naar de race fataal zijn. Zo sloeg hij een aanbod van Steve Kean, een congreslid uit Iowa, af om tijdens een republikeins forum een speech te geven. Kean bevindt zich politiek gezien aan de rechtervleugel van de republikeinen en deed diverse controversiële uitspraken over immigranten. Jeb Bush is gematigder en zal zich richten op kiezers in het midden. Het zijn strategische beslissingen om zijn eventuele kandidatuur zo perfect mogelijk te laten verlopen. Tevens liet hij weten spoedig zijn belastingcijfers van de laatste tien jaar bekend te maken. Dit is een issue dat bij eerdere verkiezingen al eens voor minder prettige verrassingen zorgde. Hij wil deze kwestie voor zijn en het is te verwachten dat andere kandidaten deze stap volgen. Als de republikeinse kiezers hem uiteindelijk als kandidaat aanwijzen, kan zijn huwelijk met een Mexicaanse in het voordeel van de partij zijn. Dit spreekt de Spaanstalige kiezers in de VS zeker aan: een groep die een doorslaggevend factor in bepaalde staten kan zijn.

Ieder voordeel heeft echter zijn nadeel; want zijn buitenlandse echtgenote is voor de rechtervleugel van de republikeinen (denk aan de Tea Party) juist reden om Bush af te schieten en het hem tijdens de voorverkiezingen zo lastig mogelijk te maken. De voormalig gouverneur van Florida liet al weten zich van deze groepen binnen de partij te distantiëren. Daarin zit voor hem de uitdaging want veel republikeinen zijn op zoek naar conservatieve kandidaten voor de race. En tot die andere gegadigden voor de GOP behoren namen als Ted Cruz, senator in Texas, Rand Paul, senator in Kentucky, Florida senator Mario Rubio plus Chris Christie. De gouverneur van New Jersey bevond zich begin 2014 al in zwaar weer en nog steeds volgt de pers zijn handel en wandel tot in detail. Christie bezocht afgelopen week een playoff wedstrijd van de Dallas Cowboys, een football team waar de gouverneur al sinds begin jaren 70 fanatiek supporter van is. Niet alleen stoort dit bewoners uit zijn eigen staat, maar zowel de reis naar de wedstrijd als het entreekaartje kreeg hij cadeau van de steenrijke eigenaar van de Dallas Cowboys, Jerry Jones. Toen hij dit weekend opnieuw een wedstrijd bezocht, liet Christie weten de trip en de toegangskaart zelf te betalen. Het mag duidelijk zijn: ieder detail is belangrijk in de race naar het Witte Huis. 

Tenslotte diende zich vrijdag nog een verrassende naam aan in het rijtje van republikeinse kandidaten. Mitt Romney liet tijdens een meeting in New York weten een derde kandidatuur te overwegen. In 2008 verloor hij de republikeinse nominatie van John McCain. Vier jaar later won hij deze wel, maar moest hij het uiteindelijk afleggen tegen Barack Obama. Zitten de republikeinen daar nog op te wachten? Ja en nee. Zijn minder positieve resultaten in het verleden zullen hem dwarszitten, maar tijdens de senaatsverkiezingen van afgelopen november zette Romney zich volledig in voor zijn partij. Dit zorgde voor veel goodwill bij de republikeinen. Maar een bijkomend probleem is dat Jeb Bush en Chris Christie, beiden gezien als pragmatische probleemoplossers, de big boys zijn die door geldschieters de meeste financiën weten binnen te halen. Sterker, waarschijnlijk zijn de contacten al gelegd en blijft er voor Romney weinig over.

Rob Buchholz

De voor- en nadelen van de dalende olieprijs

Amerikanen kunnen hun lol niet op. Met een grote grijns op hun gezicht rijden ze van thuis naar het tankstation en weer terug. In ruim zes jaar tijd was de prijs van benzine niet zo laag als op dit moment en het einde lijkt nog niet in zicht. Geweldig nieuws dus voor de consument. Een ontwikkeling die ook voor de economie positieve gevolgen heeft, maar of dit ook voor de lange termijn geldt?

De prijs van een vat ruwe olie is op het moment minder dan 50 dollar: ongeveer 48 dollar. Ter vergelijking in juni 2014 was de prijs nog $ 107,95. De prijs aan de pomp bedroeg in die periode bijna vijf dollar voor een gallon (ongeveer 3,8 liter). In maar liefst 33 staten in de VS is prijs al gedaald tot onder de twee dollar per gallon. Het heeft er alle schijn van dat een prijsoorlog tussen onder andere de US, Saoudi-Arabië, Rusland en Iran de hoofdoorzaak is van deze historische daling die al ruim honderd dagen duurt. Gisteren steeg de prijs van een vat olie licht, maar deskundigen verwachten op korte termijn een verdere daling.


Voor consumenten is deze lage prijs dus een geschenk uit de hemel. Niet alleen bij de benzinepomp, maar ook door de extreme kou in de Verenigde Staten zijn de stookkosten beduidend lager dan in het verleden. Een gemiddeld gezin bespaart bij deze prijzen 500 tot 700 dollar per auto op jaarbasis. Omdat mensen nu meer te besteden hebben, heeft dit tevens een positieve uitwerking op de economie. Ze kopen meer andere producten. Ook bij de auto-industrie is een groeiende tendens. Bij Chrysler en General Motors steeg de verkoop de afgelopen weken met ongeveer 20 %. De verwachting is dat 2015 wel eens het beste jaar voor deze branche kan worden in meer dan tien jaar.

Investeerders en bedrijven uit de oliebranche zijn minder gelukkig met deze ontwikkeling. Zeker gelet op de lange termijn. Oliebedrijven verkopen weliswaar meer, maar de winst daalt. Bovendien is er de concurrentie van olie uit bijvoorbeeld Saoudi-Arabië. Door alle kosten moet een vat olie in de VS ongeveer 50 dollar kosten. Dit is een psychologische barrière. In de oliestaat kan de kostprijs dalen tot ongeveer 15 dollar per vat. Dan is het aantrekkelijker om daar de inkoop te doen, met als gevolg dat de werkgelegenheid in de Amerikaanse olie-, maar ook in de staalbranche daalt. Honderdduizenden banen staan daarbij op het spel. Dat heeft een destabiliserend effect op de wereldeconomie. Ook gelet op de onzekerheid hier in Europa rondom de situatie van Griekenland. Blijven zij wel of niet in de Euro? Veel zaken zijn nauwer met elkaar verbonden dan velen denken. De Dow Jones index maakte in de afgelopen dagen al een flinke daling van ruim 2 %. Bovendien rijst de vraag: welke stappen zet Vladimir Poetin in deze prijsoorlog?

Hoe deze daling uitpakt, is dus nog niet zeker. Eén ding is wel duidelijk: er komt een moment dat de olieprijs weer zal stijgen. De vraag is alleen: wanneer?

Rob Buchholz

Gaan de republikeinen Obama pijn doen?

Sinds gisteren is het Amerikaanse Congres (bestaande uit de Senaat en het Huis van Afgevaardigden) weer aan het werk in Washington. Door de verkiezingen van afgelopen november hebben de republikeinen nu een meerderheid in beide kamers. Een situatie die het voor Barack Obama in zijn laatste twee jaar als president lastig kan maken om beslissingen te nemen. Of toch niet? De Amerikaanse president heeft namelijk de mogelijkheid om over diverse wetten zijn veto uit te spreken. Als de republikeinen hem dan alsnog willen dwarsbomen hebben ze 2/3e van de Senaat en het Huis nodig. Ondanks de meerderheid is het noodzakelijk dat dan tevens een aantal democraten hun president tegen moeten werken; en die situatie lijkt bijna ondenkbaar.

Amerika heeft gekozen en krijgt daardoor met een sterk verdeelde overheid te maken. Een democratische president en de meerderheid van de republikeinen in het Congres. In het Huis van Afgevaardigden (noem het de 2e kamer van de US) nemen 246 republikeinen zitting en 188 democraten; 1 zetel is nog vrij. Dit is de grootste meerderheid in het Huis sinds 1928. In de Senaat (de 1e kamer van de US) is de verhouding 54 tegen 46 in het voordeel van de Republikeinen. Zij hebben op zeker een andere agenda dan president Obama. Zo zal de GOP bijvoorbeeld nogmaals proberen om zijn Healthcare plan te wijzigen. Verder zal het ook botsen als het gaat om de hervorming van het immigratiebeleid.

Eén van de belangrijkste issues voor de republikeinen is echter het verhaal rondom de Keystone Pipeline. Het is een kwestie die al 6 jaar doorettert. Dit is het systeem van pijpleidingen welke zich vanuit Canada vertakt naar diverse plaatsen in de Verenigde Staten. Hierdoor is het mogelijk ruwe olie te verplaatsen naar de raffinaderijen. Meer werkgelegenheid dus voor het land, zo stellen de republikeinen. De democraten vinden het milieuaspect echter belangrijker; ook Obama is een felle tegenstander van de uitbreiding van dit pijpleidingensysteem dat de naam Keystone XL Pipeline draagt. In de afgelopen zes jaar zijn er al diverse rechtszaken in deze kwestie geweest; aangespannen door milieuactivisten, olieraffinaderijen, maar ook door het Congres. Grote vraag is of deze nieuwe leiding van nationaal belang is. Het besluit over de uitbreiding wordt in ieder geval telkens uitgesteld en de republikeinen lijken het plan - nu ze een meerderheid hebben in het Congres - te willen doordrukken met daarbij een zeer reële kans dat de wet wordt aangenomen. Mocht dit gebeuren dan zal de president ook hier zijn vetorecht gebruiken en de wet niet ondertekenen. Deze kwestie lijkt de eerste clash tussen de republikeinen en Obama te worden die op het programma staat. Wie meer over de Keystone Pipeline wil weten is het handig om op deze link te klikken.

Zijn er ook zaken waar beide kemphanen het eens over zijn? Ja, de hervorming van het belastingstelsel gaat voor minder problemen zorgen. Ook wordt overeenstemming verwacht als het gaat om het handelsbeleid van het land. Al zullen diverse democraten in het Huis van Afgevaardigden beïnvloed worden door de vakbonden die geen liefhebber zijn van vrijhandel.

En Obama zelf? Die voelt zich in de laatste twee jaren van zijn presidentschap vrijer om beslissingen te nemen. Hij hoeft zich niet herkiesbaar te stellen; een gegeven dat velen vaak als een voordeel voor de zittende president beschouwen. Zo nam Obama in 2014 al zelfstandig een aantal besluiten waarbij geen toestemming van het Congres nodig was. Denk aan de hernieuwde samenwerking met Cuba, de hervorming rondom de immigratie, maar ook het klimaatbeleid. Dergelijke acties mogen wij in de komende twee jaren meer van hem verwachten. De president werkte tijdens de kerstvakantie overigens hard aan zijn volgende State of the Union van dinsdag 20 januari. In de twee weken tot aan deze rede tourt Obama vooral door het land om de Amerikanen te overtuigen dat de sterk groeiende Amerikaanse economie in het voordeel is van iedere burger. Deze belangrijke positieve ontwikkeling zal de president zeker in de laatste fase van zijn presidentschap gebruiken om een aantal zaken die op zijn agenda staan door te drukken.

Nog even terug naar gisteren, naar die eerste dag van het nieuwe congres. Een dag die vooral bestond uit diverse plichtplegingen en formele zaken, zoals benoemingen, felicitaties en het nemen van foto's met de familie. Er was één man die de show wist te stelen en dat was vice-president Joe Biden. Iedereen mocht met hem tijdens de officiële momenten op de foto. En good ol' Joe deed dat op een manier zoals alleen hij dat kan. De volgende twee clips zijn daarvan het bewijs.

Rob Buchholz

De griep en Koning Winter trekken hand in hand door de V.S.

Hier in Nederland snakken de mensen er soms naar; een ouderwetse winter. In de Verenigde Staten vervloeken ze de grillen van Koning Winter. Voor het tweede jaar op rij breekt dit seizoen kouderecords. Dit jaar gaat dat ook nog eens gepaard met een fikse en zelfs dodelijke griepepidemie.

In een groot deel van de VS is het dus hommeles. Sinds afgelopen week zorgen winterse perikelen voor flinke onrust. Ja, in het hele land. Dus zelfs in de normaal gesproken warmere oorden zoals de zuidelijke staten of de Westcoast gaat het mis. Tijdens de traditionele Roseparade in Pasadena, California werden de toeschouwers getrakteerd op temperaturen rond het vriespunt. Opvallend, normaliter bekijkt men deze optocht in shirts en shorts. In de zuidelijke staat Arizona lag zelfs sneeuw in een deel van de woestijn. Iowa sluit belangrijke wegen omdat het door de gladheid gewoon te gevaarlijk is om daar te rijden. Texas had last van ijzel en in het noorden plus oosten van het land waren de omstandigheden nog heviger.

In het midwesten zijn al temperaturen van - 17 graden Celsius gemeten, in Minneapolis daalde het tot -34 en Grand Marais in Minnesota had de eer om het laagterecord van deze winter (tot nu toe) te noteren: - 45 graden. Voor medewerkers van Amtrak in Chicago was er alle reden om de wissels met steekvlammen te verwarmen. Anders zou bevriezing van de wissels en het ontsporen van treinen het gevolg zijn.

Net nu Amerika gisteren na een lange kerstvakantie weer terugkeerde naar de schoolbanken of werkplek steekt ook de griep heftiger dan ooit de kop op. In de VS raast het heftige H3N2 virus met dezelfde snelheid als de weersomstandigheden door het land. Het begon in 21 staten, dat aantal groeide tot 36 en inmiddels is in 43 staten sprake van besmetting door dit type virus. Inmiddels zijn al 21 kinderen aan de gevolgen van deze griep overleden. Nu de scholen zijn begonnen, houdt men in de VS rekening met een flinke toename. Het is een type dat de kop opstak net nadat de nieuwste griepspuit was ontwikkeld. Ongeveer 40% van de Amerikanen liet dit jaar deze spuit zetten, maar dat is dus geen zekerheid dat ze bestand zijn tegen H3N2.  Een van de nadelen is dat iemand al besmet kan zijn voordat de symptomen (spierpijn, hoge koorts en keelpijn) de kop opsteken. Het besmettingsgevaar ligt dus continu op de loer. Het is bovendien nog vroeg in het seizoen en de gezondheidsdiensten raden mensen dan ook aan om tijdens de griep niet naar hun werk te gaan en zeker een aantal dagen flink uit te zieken. Zelfs als het ergste leed voorbij lijkt te zijn. Het CDC (Centers for Disease Control and Prevention) verwachten dat de hoogste piek van deze griep zich pas later deze maand aandient.

Rob Buchholz

Proces tegen Dzhokhar Tsarnaev van start

Op 15 april 2013 vonden tijdens de marathon van Boston drie mensen de dood als gevolg van een bomaanslag. Deze aanslag wordt in Amerika gezien als de meest ernstige terroristische aanslag sinds 9/11. De klopjacht op de daders verliep redelijk succesvol. Drie dagen na het drama wist de politie twee Tsjetsjeense broers, Dzhokhar en Tamerlan Tsarnaev, te traceren. Laatstgenoemde vond tijdens een vuurgevecht met de politie de dood. De jongste Dzhokhar raakte slechts gewond; vandaag start de rechtszaak tegen hem… in Boston.

Behalve de drie doden tijdens de marathon, vielen tijdens deze dag ook 276 gewonden en stierf bij het vuurgevecht een aantal dagen later ook nog een agent. De bewijzen tegen de inmiddels 21-jarige Tsarnaev zijn talrijk. Videobeelden laten duidelijk zien hoe hij samen met zijn broer de twee tassen tussen het publiek plaatst. Tassen waarin zich de bommen (scherven, spijkers en stalen kogels in een snelkookpan) bevonden. Dzhokhar beschouwt zichzelf als niet schuldig, maar liet nog wel weten boos te zijn op de Verenigde Staten wegens de moorden op Moslims in Iran en Afghanistan.

Tijdens de eerste fase van deze rechtszaak - die minimaal vier maanden kan duren - staat het samenstellen van de jury centraal. Er valt wat te kiezen. In totaal zijn maken 1200 potentiële kandidaten - allen afkomstig uit het oosten van de staat Massachusetts - kans om gekozen te worden. De verwachting is dat de aanklagers en de verdediging alleen op dit vlak al wekenlang in gesprek zijn om twaalf geschikte kandidaten plus zes reserves te kiezen. De verdediging sprak de wens uit om deze zitting niet in Boston te laten plaatsvinden omdat juryleden zich te veel betrokken kunnen voelen. De rechtbank wees het verzoek af. Extra aandacht is er voor de straf die Tsarnaev kan krijgen indien hij schuldig wordt bevonden: de doodstraf. De Tsjetsjeen gebruikte volgens de openbare aanklager namelijk een massavernietigingswapen. Bovendien betuigde hij tot nu toe nog geen enkele vorm van spijt. In totaal lopen er 30 aanklachten tegen de verdachte. De doodstraf is in de staat Massachusetts overigens afgeschaft, maar hij wordt volgens de federale wetgeving vervolgd.

Judy Clarke is één van de advocaten die Dzhokhar Tsarnaev bijstaat. Zij staat er om bekend diverse schuldig bevonden terroristen al te redden van de doodstraf. Terroristen als de unabomber Theodore Kaczynski (stuurde diverse bombrieven in de jaren 90), de shoebomber Richard Reed en Jared Lee Loughner; die man die in 2011 in Tucson 6 mensen vermoordde bij een (overigens mislukte) poging om politicus Gabrielle Giffords te doden. Clarke zal in haar verdediging onder andere proberen te bewijzen dat Dzokhar door zijn oudere broer gemanipuleerd werd om met de aanslag mee te doen. Tamerlan zou het grote brein achter dit plan zijn geweest. Tevens heeft ze diep in het leven van de broers gegraven en gaat daarbij zelfs terug naar de prenatale fase. Of dat voldoende is om de gekozen juryleden- die ook de volledige video van de aanslag plus bewijsbeelden van het plaatsen van de rugzakken te zien krijgen - te overtuigen, zal over een aantal maanden duidelijk zijn.

Rob Buchholz

Vredestichter gezocht in conflict tussen politie en het volk

In de afgelopen maanden liepen de spanningen tussen agenten en de Amerikaanse bevolking flink op. De reden? Diverse Afro-Amerikaanse mannen zijn sinds de zomer door de politie neergeschoten. Denk aan Michael Brown in Ferguson en Eric Gardner in New York. Met name de zwarte bevolking uitte hun woede. “Wij voelen ons niet meer veilig op straat,” zo klonk een veelgehoorde kreet.

De boosheid liep dusdanig ver op dat tientallen politieagenten met serieuze bedreigingen kregen te maken en twee agenten tijdens hun dienst in Brooklyn, New York zelfs werden vermoord. Wat zijn de gevolgen? Is de kritiek die de burgemeester van deze stad, Bill de Blasio, kreeg terecht? Welke gevoelens leven bij alle partijen? Met name in New York leek de kloof tussen NYPD en de burgemeester steeds groter te worden. Tevens vonden in deze stad, maar ook in de rest van het land regelmatig protestacties plaats, gericht tegen het politieapparaat.

Onveilig gevoel

De Blasio liet direct na de aanslag op de twee agenten weten: If you see something, say something. Hij vroeg de mensen uit zijn stad alert te zijn. Die oproep had succes. De dag voor kerst dreigde een man in New York opnieuw een aanslag op agenten te plegen. Tijdens een telefoontje in een bank sprak hij verdachte termen. Dat gesprek werd opgevangen door een passant en deze mijnheer waarschuwde direct de politie. Op basis van een goed signalement lukte het om de verdachte even later te arresteren. In zijn woning werd tevens een aantal wapens gevonden. “Dit is een perfect voorbeeld hoe de maatschappij en ons politieapparaat kan samenwerken om ieders leven veiliger te maken,” aldus een trotse burgemeester. Het zijn echter niet alleen de mensen die zich onveilig voelen’ hetzelfde geldt voor agenten. Niet alleen in New York, maar in heel Amerika. Nog steeds zijn er spanningen tussen politie en het volk die leiden tot tientallen bedreigingen en diverse arrestaties. Iedereen die een politie-uniform draagt, weet sinds de twee moorden in New York: persoonlijker dan dit zal het voor ons niet worden. Zo was er ook bij de oud en nieuw viering op Times Square extra alertheid op iedere vorm van geweld (hoe klein dan ook) tegen agenten. Een begrijpelijke reactie want een week eerder paradeerde nog een groep protestanten door de Big Apple die verwerpelijke leuzen riepen als: “What do we want? Dead Cops!”

Videobeelden

In Berkeley, Missouri vonden tijdens kerst nieuwe protesten plaats wegens de dood van een 18-jarige zwarte jongen, Antonio Martin. Hij was neergeschoten door een blanke politieagent. Martin zou bij een tankstation met een pistool op één van de agenten hebben gericht. Berkeley ligt vlakbij Ferguson waar afgelopen zomer Michael Brown hetzelfde lot onderging. Op de plaats van de schietpartij werd inderdaad een wapen gevonden, maar de videobeelden bieden geen 100 % zekerheid of de jongen ook daadwerkelijk met een pistool op de agent richt. Er is niet duidelijk zichtbaar of hij iets in zijn gestrekte arm houdt. Al deze gebeurtenissen dragen er toe bij dat camera’s bij het werk van de politie onmisbaar zijn; zowel op de kleding als op de auto’s. De agent in Berkeley droeg tijdens het incident geen camera. In Californië zijn politiewagens voorzien van meerdere camera’s. Deze zorgen voor beelden vanuit verschillende hoeken. Zo is er onder andere een panorama camera op het dak bevestigd. De bijbehorende recorder kan maar liefst 40 uur aan videomateriaal opnemen. De camera’s kunnen beelden vastleggen die een agent op het moment zelf niet heeft waargenomen. Deze worden later bij een eventuele rechtszitting gebruikt. De beelden laten tevens zien hoe agenten omgaan met het publiek. Soms krijgt de politie te maken met een klacht, maar laten camera’s het ware verhaal zien en is de klacht niet terecht. Sterker: de beelden van de politie kunnen anders zijn dan de video’s die steeds meer mensen zelf maken bij incidenten of zoals nu bij de massale protesten. “Wat wij constateren en opnemen kan een ander beeld van de situatie geven dan wat het mobieltje van een passant heeft opgenomen,” zo laat een agent uit Berkeley weten. Een camera geeft een situatieschets vanuit één bepaalde positie; dat geeft echter niet de complete gebeurtenis weer. Daarom is het goed dat zelfs de uniformen voorzien worden van meerdere videocamera’s.

Respect

Inmiddels hebben de uitvaartdiensten van de twee vermoorde agenten, Rafael Ramos – verleden week – en Wenjian Liu – dit weekend – plaatsgevonden. Bij beiden – waar 1000’en collega’s uit het hele land aanwezig waren - gebeurde dat deels onder andere omstandigheden. Waar bij de eerste begrafenis de agenten nog hun rug keerden tijdens de toespraak van de burgemeester, daar werd De Blasio zaterdag tijdens de wake voor Liu wel officieel gegroet door het korps. Tijdens zijn speech bij de begrafenis van vandaag koos een deel van de afenten er echter toch weer voor om met hun rug gekeerd naar hun burgemeester te gaan staan. Na de moord op Eric Gardner zou hij zich te kritisch hebben uitgelaten over zijn agenten: juist op een moment dat zij steun verwachten van hun burgervader. In de week tussen de twee afscheidsdiensten was een belangrijke rol weggelegd voor William Bratton, het hoofd van de politie in New York. Hij deed een aantal verzoeningsgesprekken en vroeg vooral om respect aan beide kanten. “De burgemeester en de politie hebben elkaar nodig om een maximale veiligheid in de stad te garanderen.

Of het contact met het boze deel van de Amerikaanse volk ook snel verbeterd, lijkt maar de vraag. De problemen tussen blank en zwart zitten toch nog steeds diep in de samenleving geworteld. Na de verkiezing van Obama dachten velen aan een positieve wending; maar het onderscheid tussen rassen zorgt nog te vaak voor onrust. Onrust die men niet mag en kan negeren. De oplossing ligt vaak bij de basis. Denk dan bijvoorbeeld aan de opleiding die politieagenten krijgen. Daar verdient dit aspect nog meer aandacht. Feit is namelijk dat blank en zwart op verschillende manieren naar de Amerikaanse justitie kijken en deze dus ook anders beoordelen. Zo snel er zich een kwestie voordoet, zoals nu met de politie, blijkt dat velen geen vertrouwen hebben in het rechtssysteem. In Los Angeles krijgen agenten in opleiding alle aandacht voor deze problematiek en is het aantal conflicten in deze stad in de afgelopen tien jaar dan ook duidelijk afgenomen. De gekozen politieagenten zijn representatief voor de totale maatschappij. Er is landelijk echter nog veel werk te verrichten voordat er net zoals in L.A weer meer vertrouwen is in het politieapparaat.

Rob Buchholz

The Interview is een symbool van Freedom of Speech

Evan Goldberg en Seth Rogen zullen bij het maken van The Interview –waarin een aanslag op de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un centraal staat - nooit gedacht hebben dat hun werk tot zoveel discussies zou leiden. Na dreigingen over aanslagen, besloot distributeur Sony Pictures de film niet uit te brengen. Maatschappelijke kritiek plus de steun van de Art House Convergence droegen er toe bij dat The Interview nu toch te bekijken is: in ongeveer 300 filmhuizen, maar ook in eigen huis via online services.

“Elke maatschappij die een stukje vrijheid opgeeft ten faveure van een beetje extra veiligheid verdient beiden niet en zal ze allebei verliezen,” aldus Benjamin Franklin in 1755. Volgens veel Amerikanen is de uitspraak van deze befaamde politicus en wetenschapper treffend voor de reactie van Sony Pictures. Door de film in eerste instantie niet uit te brengen, deed de maatschappij één van de belangrijkste principes van de Amerikaanse grondwet tekort: Freedom of Speech (vrijheid van meningsuiting) is van groot belang in de Verenigde Staten. Door de aanhoudende kritiek was The Interview alsnog voor het publiek te zien en werd het bioscoopbezoek een uiting van Amerikaans patriottisme en de film zelf een symbool van vrijheid van meningsuiting.

Vrijheid van meningsuiting

“Er is niemand die mij vertelt wat ik wel of niet mag kijken; zelfs een dictator niet,” aldus een opstandige bezoeker van de film. “Ik ben eigenlijk geen liefhebber van simpele komedies, maar deze film staat inmiddels voor zoveel meer. Door toch te gaan, steun ik de makers en onze vrijheid van meningsuiting.” Anderen zeiden: “We komen niet naar de bioscoop om een film te bekijken, maar om een boodschap duidelijk te maken. Het is de meest Amerikaanse houding die we aan kunnen nemen: opkomen voor onze grondwet. Uiteindelijk gaat het niet om deze komedie zelf, maar wel waar deze film inmiddels voor staat.” Vanzelfsprekend heeft ook de vele aandacht in de pers er toe bijgedragen dat iedereen The Interview wilde zien. Ook president Obama liet vanaf zijn vakantieadres in Hawaï weten blij te zijn dat The Interview dan toch te zien is. De kritiek vanuit de filmbranche is duidelijk: Sony Pictures zal de komende maanden en misschien wel jaren flink wat schade moeten herstellen.

Filmhuizen

Een brief van de Art House Convergence (de overkoepelende organisatie van Amerikaanse filmhuizen) besloot naar aanleiding van alle kritiek een brief naar Sony Pictures te sturen, met het voorstel de film toch uit te brengen. “We leefden mee met de problematiek waarmee deze distributeur te maken kreeg,” aldus Russ Collins, directeur van Art House Convergence. “Hun netwerk was gehackt; ze konden geen email of telefoon gebruiken. Vervolgens krijgen ze zoveel kritiek. Als aaneengesloten filmhuizen wilden wij onze steun betuigen en deden het voorstel om The Interview bij ons te laten zien. Sony was direct enthousiast.” Dat deze komedie eigenlijk niet echt geschikt is voor publiek van filmhuizen, weet Collins simpel te weerleggen. “Als Arthouse laten wij een enorme diversiteit zien: documentaires, films in andere talen, klassiekers, maar ook werk waar artistieke vrijheid van belang is: dus ook de vrijheid van meningsuiting. The Interview is een Freedom of speech issue geworden en past dus prima in de richtlijnen die wij hanteren. En ik moet ook eerlijk bekennen dat dit voor onze leden een ideale kans is om veel bezoekers naar de zalen te trekken. Daarin zijn we geslaagd. In de eerste dagen na de release hebben al meer dan één miljoen mensen de film gezien.

Dreiging

De aangesloten filmhuizen hebben vanzelfsprekend wel extra veiligheidsmaatregelen genomen, al waren deze niet heel drastisch. Collins: “Alle filmhuizen hebben hierover uitgebreid met de plaatselijke verantwoordelijken gesproken. Vanzelfsprekend is voor de release ook door deskundigen onderzoek gedaan of er sprake was van een bepaalde dreiging. Dit bleek niet het geval te zijn. Ik heb zelf nog de afdeling Koreaanse studies op de Universiteit van Michigan om hulp gevraagd. Ook zij hebben in de dagen rondom de première gelet op eventueel afwijkend gedrag bij studenten.” Een opvallend, bijkomend succesje: ook in China is The Interview een groot succes.

Nieuw business model

Behalve in de filmhuizen, is het voor Amerikanen ook mogelijk om deze film thuis te bekijken. Dat werd een nog groter succes. Dan lijkt er sprake van een opvallend neveneffect. Zorgt The Interview dan namelijk tevens voor een nieuw business model? Een aanpak waarbij filmmaatschappijen in de toekomst hun werk tegelijkertijd in de bioscoop als online aanbieden. De consument lijkt er klaar voor. Tot nu toe gebeurde dit nauwelijks. In de eerste vier dagen na de online première leverde dit al 15 miljoen dollar op. Een mooi bedrag, maar toch blijft dit een schijntje van de gage die films in de bioscoop in het laatje brengen. The Interview lijkt door alle aandacht een succes; de waarheid is dat de film toch in ‘slechts’ 300 filmhuizen in de US is te bekijken en niet 3.000 grote theaters. Bovendien zorgt het online aanbieden voor een minpuntje want inmiddels hebben al ruim 2 miljoen mensen de film illegaal gedownload.

Reacties

Nu de film ondanks de dreiging toch op de markt is gebracht, komen er vanzelfsprekend allerlei vragen. Hoe zal Noord-Korea reageren? Komen er nog meer cyber-attacks? Waren zij echt verantwoordelijk voor de hack? Krijgt het land nog steun van Rusland? De eerste reacties vanuit Pyongyang waren zoals te verwachten niet lovend. De Noord-Koreanen vergeleken Obama met een aap uit een tropisch oerwoud. Voor Washington was duidelijk dat de dictatuur er op uit was om een reactie van hetzelfde kaliber terug te verwachten. Dat deden de Amerikanen niet. Obama zelf duidelijk: “Die hack was geen vorm van terrorisme, maar van vandalisme. Wij hebben geen enkel moment overwogen om het veiligheidsniveau in het land te verhogen.

Hacken

Wat weten wij als leken nu echt van cyber-attacks en hacken? Het antwoord is simpel: weinig; bijzonder weinig. Volgens deskundigen zien en horen de gewone burgers alleen over het topje van de ijsberg. Er is zoveel meer. Zelfs bedrijven die van de hoed en de rand dienen te weten, zijn vaak slecht geïnformeerd. Er zijn volgens diezelfde deskundigen dan ook twee soorten bedrijven in de V.S. Zij die weten dat ze gehackt worden door andere landen en zij die niet weten dat ze gehackt worden. Het is belangrijk dat instituten als de FBI en NSA nog meer de aandacht richten op landen als Noord-Korea. De massale belangstelling voor de discussie rondom The Interview leidt dan ook alleen maar de aandacht af van het ware probleem: het hacken en de cyber aanvallen. Jaarlijks kost deze nieuwe vorm van criminaliteit de maatschappij 575 miljard!

Inmiddels heeft Washington gereageerd. Er zijn diverse economische sancties aan bedrijven, overheidsinstellingen en particulieren opgelegd. Niet dat deze partijen verantwoordelijk waren voor de hack bij Sony Pictures; maar ze zijn wel van voldoende belang en kunnen invloed plus druk uitoefenen op de besluiten die Kim Jong-un neemt. Een aantal dagen geleden twijfelden een aantal deskundigen in de V.S. nog of de hack ook echt door Noord-Korea was uitgevoerd. De Amerikaanse regering laat inmiddels weten zeker van hun zaak te zijn: “Wij hebben toegang tot informatie die vele anderen niet hebben. Geloof ons maar: het was Noord-Korea.” Voor Obama alle redenen om de sancties goed te keuren. Ondertussen gaat de FBI gewoon door met hun onderzoek.

Rob Buchholz

Amerikablog komt weer tot leven

Allereerst wil ik de lezers van dit Amerikablog een gelukkig nieuwjaar toewensen met alle voorspoed op het gebied van werk, privéleven en natuurlijk gezondheid. 2015 start hier dan ook met goed nieuws: de artikelen over de Verenigde Staten keren weer terug.

Het was via andere kanalen al aangekondigd, maar op dit Amerikablog zijn weer snel stukken te lezen over het nieuws en ontwikkelingen in de Verenigde Staten. Politiek, cultuur, maatschappij, sport en natuurlijk de mensen zelf. Kortom alles wat dit land zo boeiend maakt, komt hier aan de orde. Het doel is om belangrijke issues in Amerika zo helder mogelijk onder de aandacht te brengen. Niet door kort en snel nieuws te vertellen, maar vooral de achtergrond van de actualiteit te belichten.

Beloftes over de frequentie ga ik niet doen. De ervaring leert dat zaken plots anders kunnen lopen en dat deze hobby dan niet meer op juiste wijze uitvoerbaar is. Dat was dan ook de reden voor de stilte in 2014. In aanloop naar een nieuw verkiezingsjaar - 2016 - moet er echter voldoende pakkend nieuws uit het land van Uncle Sam komen de lezers van Amerikanieuws goed te informeren. In combinatie met voldoende tijd van mijn kant, moet dit tot een mooie reeks artikelen kunnen leiden.

Reacties zijn altijd welkom. Voor nu ben ik in ieder geval vooral weer blij de draad te kunnen oppakken.

Tot snel
Rob Buchholz

Amerikaans werkloosheidscijfer blijft dalen

Ja, de daling was klein. Het Amerikaanse werkloosheidspercentage daalde in januari van 6,7 % naar 6,6%. Concreet betekent dit dat er 113.000 banen zijn bijgekomen. Een aantal dat -net zoals in december - achterblijft bij de verwachtingen. Net zoals bij de cijfers over december buitelen positivo's en doemdenkers ook nu over elkaar heen. Elk met een eigen theorie waarom deze cijfers niet fraai zijn of juist wel een positieve tendens tonen.

Laten we beginnen met de groep die tevreden is. Zoals de grafiek hiernaast al laat zien, is het werkloosheidscijfer in de afgelopen twee jaar over de complete linie gedaald: van ruim 8 procent tot de huidige 6,7 procent. Het laagste aantal in de afgelopen vijf jaar. De meeste banen zijn daarbij in de bouw gecreëerd:48.000. Een voordeel: deze keer zijn er echt nieuwe banen bijgekomen en gaat het er niet om dat minder mensen op zoek zijn naar een baan, zoals dat in december nog het geval was. Dat meer mensen op zoek zijn naar een baan en zich weer inschrijven, toont aan dat er weer vertrouwen is onder de Amerikaanse bevolking.

Wie de werkloosheidscijfers nog beter analyseert ziet dat er elke maand meer banen bijkomen dan nu officieel bekend wordt gemaakt. De Amerikaanse economie zorgt al drie jaar voor 150.000 tot 200.000 nieuwe banen. Waar zit dan het verschil met die 113.000 van januari? Dat zijn de cijfers afkomstig van bedrijven. Het andere onderzoek spitst zich toe op de huishoudens. Bij dit onderzoek stelt men de simpele vraag: heeft u werk? Met die gegevens ontstaan de andere cijfers. Wie deze aanhoudt zie de laatste twee jaar een sterke toename van het aantal banen. De cijfers van salarisbureau's laten de laatste drie maanden meestal rond de 154.000 nieuwe banen bijkomen. Dat is een continu cijfer.

Dan de andere kant van het verhaal: de minder positief gestemden. Deze groep focust zich op de cijfers die afkomstig zijn van het onderzoek bij bedrijven. Dan is in het laatste jaar een duidelijke afname zichtbaar van het aantal maandelijks nieuw gecreëerde banen. In juli was dit aantal nog 149.000, in oktober en november zelfs respectievelijk 237.000 en 274.000. En nu de laatste twee maanden die daling naar 75.000 en 113.000. Wie kijkt naar de groep met een parttime job - maar nog steeds op zoek is naar fulltime baan - en de groep die niet meer actief zoekt, ontstaat een werkloosheidscijfer van 22,7 procent. Dat zijn maar liefst 20.000.000 mensen van de Amerikaanse beroepsbevolking. De groei gaat gewoon niet snel genoeg. Bovendien lijkt die 6,6 % mooi, maar blijft dit nog ver weg van het lage werkloosheidscijfer bij aanvang van de crisis. De critici vinden dat de Amerikaanse economie van middelbare leeftijd is. Niet meer fris en jong zoals Japan en andere groeimarkten. Er moet iets gebeuren wil er op lange termijn weer echte verbetering zichtbaar zijn.

Wie heeft nu gelijk? Is het glas half vol of half leeg? Wat is de ware kracht van de huidige Amerikaanse economie? Deze verschillende meningen horen bij de economische wetenschap. Economen kijken naar de cijfers en onderbouwen ieder met eigen theorieën hun interpretatie. Een extra waarschuwing geldt voor beide groepen: laat je niet gek maken door één enkel cijfer. Volgens deskundigen is het exacte aantal werklozen dusdanig lastig vast te stellen dat voor 90 procent zeker is dat de stijging van het aantal nieuwe banen maandelijks ergens tussen 23.000 en 203.000 ligt. Het is lastig om concreet vast te stellen. Gemiddeld genomen mogen we de continue daling - ook al is het in een laag tempo - als positief zien. Bovendien reageerde Wall Street vrijdag positief op deze nieuwe cijfers waardoor de Amerikaanse beurs de slechte trend van de afgelopen week in één dag goedmaakte dankzij een stijging van ruim 165 punten naar 15.794.

Rob Buchholz

Springsteen en Chris Christie

Weinig artiesten zijn Amerikaanser dan Bruce Springsteen. De zanger uit New Jersey bracht afgelopen week een nieuw album uit. Dat ging niet onopgemerkt voorbij. Alle grote internationale tijdschriften en kranten besteden volop aandacht aan High Hopes. 

Dinsdag was Springsteen te gast bij de Amerikaanse talkshow van Jimmy Fallon. Daar deden de zanger en presentator gezamenlijk een parodie op Born to Run. De aangepaste tekst ging over het brugschandaal rondom de gouverneur van New Jersey Chris Christie, tevens een diehard Springsteen fan. Of hij blij was met deze act is niet erg waarschijnlijk.

Hoe de relatie tussen Springsteen en Christie precies zit, deed Kari-Anne Fygi van de Nederlandse Springsteen fansite Be True uit de doeken. Het artikel kun je hier lezen.

Rob Buchholz

Update over Chris Christie en werkloosheidsuitkeringen

In de afgelopen dagen stonden diverse zaken in het nieuws in de Verenigde Staten. De watervervuiling in West-Virginia, de schietpartij op een school in New Mexico, de schorsing van een jaar voor Amerika's best betaalde Footballspeler - Alex Rodrigues -  en natuurlijk de situatie rondom Gouverneur Chris Christie en de stemming in het congres over het verlengen van de werkloosheidsuitkeringen.

Te beginnen met een update over het verhaal rondom de gouverneur van New Jersey Chris Christie. Uit steeds meer hoeken klinkt het geluid dat zijn verontschuldigingen van afgelopen week nog lang niet het einde van dit schandaal betekenen. Zowel de pers als politieke tegenstanders zijn op zoek naar meer munitie. Zo beweren meer en meer politici in New Jersey onheus bejegend zijn op het moment dat ze hem tegengas gaven. Ook zou Christie om die reden belangrijke politieke afspraken gecanceld hebben.


Verder blijkt uit onderzoek dat de gouverneur 25 miljoen aan overheidsgeld gebruikte om na het drama rondom orkaan Sandy een promotiefilmpje voor zijn staat te maken. In de clip spelen echter al zijn gezinsleden een hoofdrol en tegenstanders vragen zich nu af of het niet meer een promotie voor de familie Christie is geweest. Daarover dient hij zich nu dus ook te verantwoorden.

Hoe de vork precies in de steel zit, is nog niet duidelijk. Wat wel duidelijk is, is het feit dat dit allemaal geen goed nieuws voor hem is. Elke in het verleden geuite klacht wordt nu opnieuw onderzocht. Vooral de democraten verzamelen munitie om de republikein neer te sabelen. Christie is kwetsbaar en dat is niet goed voor zijn politieke carrière. Tijdens zijn State of the State New Jersey (een belangrijke toespraak) sprak hij gisteren opnieuw over dit schandaal. "Ik ben voor alles verantwoordelijk. Voor de goede en de slechte dingen die onder mijn leiding gebeuren. Het ergste is dat de mensen van New Jersey de dupe zijn. Hoewel ik geen enkele rol in dit schandaal heb, wil ik opnieuw mijn verontschuldigingen aan het volk aanbieden."


————————————————————————————————————————

Gisteren is in het congres opnieuw gestemd over het verlengen van de duur van de werkloosheidsuitkeringen. Zie hiervoor dit eerdere artikel op dit blog. De democraten en republikeinen zaten gisteren echter opnieuw niet op één lijn. De uitslag van de stemming was: 55-45. Er zijn echter 60 stemmen nodig om deze maatregel te verlengen. Over het verdere verloop is op dit moment niets zeker. De verwachting is dat dit issue nu pas aan het einde van de maand weer op de agenda staat. Volgende week ligt het werk in het congres voor een deel stil wegens het vieren van Martin Luther Kingdag.

Rob Buchholz